Randle cycle

Το 1963, οι Randle, Garland, Hales και Newsholme πρότειναν την ύπαρξη ενός κύκλου γλυκόζης-λιπαρών οξέων, στον οποίο η υπερβολική οξείδωση των λιπιδίων οδηγεί σε αναστολή της οξείδωσης της γλυκόζης στον μυϊκό ιστό. 

Οι θερμιδομετρικές μελέτες επιβεβαίωσαν αυτές τις παρατηρήσεις στον άνθρωπο. Ωστόσο, καθώς ο ρυθμός οξείδωσης της γλυκόζης είναι περιορισμένος στην κατάσταση ηρεμίας, ένα ελάττωμα στην οξείδωση της γλυκόζης μπορεί να έχει περιορισμένες μόνο επιπτώσεις στην ανοχή στη γλυκόζη[1]. 

Ο κύκλος του Randle, γνωστός και ως κύκλος γλυκόζης λιπαρών οξέων, είναι μια μεταβολική διαδικασία  κατά την οποία μειώνεται σημαντικά η πρόσληψη και η χρήση της γλυκόζης από τους μυς, όταν είναι έντονη η οξείδωση των λιπαρών οξέων/

Θεωρείται ότι ο κύκλος του Randle παίζει ρόλο στην εξήγηση του διαβήτη τύπου 2 και της αντίστασης στην ινσουλίνη. Η ινσουλίνη ενεργοποιεί επίσης γονίδια που κωδικοποιούν τα ένζυμα που εμπλέκονται στον κύκλο Randle, οδηγώντας σε αύξηση των γλυκολυτικών ροών και του κύκλου του Krebs και στη διέγερση των αναβολικών οδών, όπως η λιπογένεση, η β-αναγωγή [σύνθεση λιπαρών οξέων στο κυτοσόλιο που καταλύεται από τη συνθάση λιπαρών οξέων (FAS)].

Η συντονισμένη ρύθμιση της επιλογής του μεταβολικού καυσίμου είναι ζωτικής σημασίας για την ενεργειακή ομοιόσταση. Ο Philip Randle και οι συνεργάτες του ανέπτυξαν τη θεμελιώδη έννοια της αλληλεπίδρασης μεταξύ καυσίμων υδατανθράκων και λιπιδίων σε σχέση με την απαίτηση για χρήση και αποθήκευση ενέργειας. 

Η διορατικότητά τους έχει δημιουργήσει την τρέχουσα κατανόηση της ρύθμισης του μεταβολισμού στην υγεία και τις ασθένειες, καθώς και παρείχε ένα εφαλτήριο για έρευνα σχετικά με τους ρόλους των παραγώγων λιπιδίων στην αντίσταση στην ινσουλίνη και, σε μεταγραφικό επίπεδο, στους υποδοχείς πυρηνικών ορμονών που ρυθμίζονται από τα λιπίδια.[2]